Bye NZ, hello Australia

Zaterdag 22 november, de kerstman wuift ons uit. We verlaten Christchurch en we vliegen naar Australie. We komen aan in het gezellig warme Brisbane (over een graad of dertig kunt ge niet klagen, toch ?). Het is die dag de finale van de Rugby League Worldcup (er is Rugby Union, wat meestal gewoon Rugby wordt genoemd en er is zijn kleine broertje Rugby League. Het grote onderscheid tussen beiden is dat bij Rugby League het team in balbezit maar 5 pogingen krijgt om te scoren en als dat niet gelukt is, de bal moet geven aan de tegenpartij. Bij Rugby mag je proberen totdat je de bal verliest). Die finale wordt in Brisbane zelf gespeeld en toevallig hebben zowel het team van Australie als het
team van NZ de finale gehaald. De Kiwis tegen de Kangaroos! We eten een hapje op een terras in Chinatown en besluiten een pub in te duiken en keihard voor de Kiwi's te supporteren.










De Kangaroos zijn de grote favorieten, ze hebben de laatste 7 worldcups gewonnen. Maar dit keer moeten ze het onderspit delven. De Kiwis winnen! We verlaten de pub en vieren de overwinning in het bruisende Brisbane (Christchurch is zo dood als een pier vergeleken met Brisbane. Het deed deugd om nog eens een hoop mensen uit de bol te zien gaan).

De volgende dag checken we onze katers in op een vlucht van Brisbane naar de Whitsunday Coast en overnachten we in Airlie Beach. En dat ziet er ongeveer zo uit:















Wat echter niet op de foto's te zien is, is dat we terecht komen in "Schoolies Week". Dat is de Chrysostomos van Australie. Hele horden 18-jarigen zakken af naar de kuststeden en gaan daar vieren dat ze klaar zijn met Highschool. We zijn heel blij dat we de volgende dag aan een driedaagse zeiltrip beginnen, want een mens van begin dertig kan maar een beperkt aantal dronken tieners die de hele tijd "OH MY GOD!" krijsen verdragen voordat agressie de overhand neemt.

Van zeilen hebben we geen van beiden kaas gegeten, dus lijkt een georganiseerde zeiltrip ons de beste optie. We hebben er van genoten en we hebben ook afgezien. Onze kajuit was ontzettend klein, warm en stonk naar zo'n chemisch openbaar toilet. Slapen hebben we niet veel gedaan tijdens de 3 nachten aan boord van de "Prima". Maar dat werd goedgemaakt door het snorkelen (heel heel mooi), dat een openbaring was. Het weer was fantastisch (nog nooit zoveel zonnecreme gesmeerd) en het eten was ook goed. We hebben wel niet veel gezeild omdat de wind het een beetje liet afweten, maar dan zette onze kapitein Jimmy, wel even de motor aan.

In de verte onze boot de "Prima"

Liesbeth op Whitehaven Beach, een van de stranden met het fijnste zand ter wereld.

De hele groep maakt zich klaar om te gaan snorkelen. Misschien dat de persoon achteraan u bekend voorkomt.

Enkele snorkelfoto's. We hadden geen onderwatercamera, dus niet zelf getrokken, wel zelf gezien. Mooie vis en braincoral.

Aoraki / Mount Cook

De laatste etappes in onze rondreis brengen ons naar het Mount Cook National Park en van daar terug naar Christchurch. Aoraki (de Maori naam voor Mount Cook) betekent wolkenkliever, een toepasselijke naam want Aoraki is met zijn 3754 meter de hoogste berg in Nieuw-Zeeland.

Van Oamaru maakten we eerst nog een korte omweg via Moeraki (van die knikkers op het strand) . We hadden namelijk opgevangen dat het dorpje wereldbefaamd (in Nieuw-Zeeland) was voor zijn visrestaurant. Niet dat wij als culinaire critici door het leven gaan, maar we gunnen onze maag toch ook graag eens iets, dus op naar Fleur's Place. We waren zeker niet de enigen die het gerucht gehoord hadden, want tegen etenstijd verdubbelde het restaurant met gemak de bevolking van het piepkleine dorpje. Het was een fijne maaltijd van Blue Cod met wel heel krokante groentjes maar al bij al was het uitzicht op de baai en de sfeer van het restaurant zelf misschien wel het leukste aan de trip.

Met goedgevulde maag vatten we de rit naar Mount Cook aan. De laatste 50 km lopen via het Lake Pukaki, een helderblauw meer in de verte begrensd door besneeuwde bergen. Vooral op een zonnige dag (zoals de dag van ons vertrek), licht het meer op in een bijna onnantuurlijk blauwe kleur.

Mount Cook Village bestaat bijna uitsluitend uit het Hermitage Hotel. Het is een Nationaal Park dus de accomodatiemogelijkheden worden strikt beperkt. Dit maakt dat je je echt middenin de natuur kan wanen (maar toch in het comfort van een elegante studio). Tegen de avond aan klaart de bewolking op en krijgen we een prachtig landschap te zien. En vanwaar kunnen we dat beter aanschouwen dan in het Panorama restaurant met 3D zicht op de omliggende bergen? Glaasje wijn in de hand en zes-gangen op het menu? Ongewoon decadent maar 't zijn onze laatste paar dagen hier dus waarom niet in stijl afsluiten.

De volgende dag zetten we er een stevige pas achter (om die decandentie van de vorige dag eraf te lopen) en maken we een wandeling van een paar uur in de Hooker Valley. Tussen de bergen (zie het filmpje hieronder), over hangbruggen, langs rivieren gevuld met gletsjerwater, en met een gletsjermeer als eindbestemming.

Omdat het zo'n mooie dag is, en we eigenlijk nog niet helemaal terug naar Christchurch en het einde van de reis willen, doen we nog een tweede wandeling: naar de Tasman Gletsjer. Het gletsjermeer ligt in de zomer (nu dus) vol met ijsbergen die van de gletsjer zijn afgebrokkeld. Op de foto was de schaal van die ijsrotsen niet goed te zien dus hebben we een rode pijl geplaatst bij een rubberbootje dat gevuld met tien mensen op het meer rondvaart.

En dan rest alleen nog de lange weg naar ons startpunt. De enige stop die we onderweg nog gemaakt hebben is Lake Tekapo, opnieuw felblauw gekleurd. Met onze wow-sensoren volop in overdrive kwamen we 's avonds in Christchurch aan en logeerden we toepasselijk in het SO hotel, in een kamer zonder ramen. Genoeg vergezichten gehad.

Knikkers op het strand...

Vandaag doen we het volgende:











Dinsdag 18 november, de dag begint zwaar bewolkt terwijl we op weg zijn naar de Otago Peninsula, een schiereiland vlakbij Dunedin, waar het "wildlife" naar het schijnt zeer de moeite moet zijn.




Dunedin van de overkant van de baai, terwijl we op weg zijn naar de Peninsula.







Een van de vele boothuisjes die we tegenkomen.





Onze rit naar de Peninsula wordt twee keer onderbroken. Een maal door een troep suïcidale eenden en daarna door wegenwerken.














Wat een job!






Op de Peninsula zou er een albatroskolonie moeten zijn. Helaas bleek de albatroskolonie een toeristenval te zijn. We hebben om eerlijk te zijn enkel veel meeuwen gezien en geen albatrossen. Die zaten in een afgesloten reservaat en de enige exemplaren die we te zien krijgen, bevonden zich op een postkaart of op een TV-scherm. Gelukkig is de natuur hier wel de moeite.



















We rijden verder naar het noorden naar "Shag Point". Hier is een zeehondenkolonie te bewonderen.





















De laatste bezienswaardigheid van de dag zijn de Moeraki Boulders. Om exact te weten hoe deze boulders ontstaan en waarom ze daar op het strand liggen, heb je verschillende diploma's in geologie en natuurkunde nodig. Hier een uitleg in het Engels: The Moeraki Boulders are huge spherical stones that are scattered over the sandy beaches, but they are not like ordinary round boulders that have been shaped by rivers and pounding seas. These boulders are classed as septarian concretions, and were formed in ancient sea floor sediments. They were created by a process similar to the formation of oyster pearls, where layers of material cover a central nucleus or core. For the oyster, this core is an irritating grain of sand. For the boulders, it was a fossil shell, bone fragment, or piece of wood. Lime minerals in the sea accumulated on the core over time, and the concretion grew into perfectly spherical shapes up to three metres in diameter. The original mudstone seabed has since been uplifted to form coastal cliffs. Erosion of the cliffs has released the three tonne captive boulders, which now lie in a haphazard jumble across the beach. Further erosion in the atmosphere has exposed a network of veins, which gives the boulders the appearance of turtle shells.