Kaap Vaarwel

Verschillende stops op het programma vandaag: het meest noordelijke punt van het zuidelijk eiland, Cape Farewell; Farewell Spit, de zandmassa die zich daarvandaan uitstrekt; Wharariki Beach (zonder zwans: een strand); en we eindigen in Marahau, de ingang van het drukste nationaal park van Nieuw Zeeland, Abel Tasman (we weten ondertussen wat men hier onder druk verstaat dus we maken ons alsnog niet ongerust). Maar over dat laatste, morgen meer.











Als voorproefje maken we een korte wandeling naar een lichtbaken (de term vuurtoren was het scharminkel helaas niet waard) - dat volledig volgens de regels van de logica boven op een berg geplaatst is voor goede zichtbaarheid vanop zee, en gelukkig voor ons ook in de andere richting. Van links naar rechts hebben jullie nu hetzelfde beeld als wij - toen die dag...










Even melden dat u aan uw rechterzijde zicht hebt op de befaamde Farewell Spit. En om eventuele teleurstellingen te voorkomen, dat is het beste beeld dat jullie hiervan onder ogen zullen krijgen (toch op deze blog). Het strand is namelijk beschermd als vogelreservaat en niet vrij toegankelijk voor het grote publiek. Er worden wel verkenningen georganiseerd onder begeleiding maar voor een paar vogels laten wij onze vrijheid nu eenmaal niet beknotten.

Niet getreurd, Cape Farewell heeft ook wel iets te bieden. Van de waarschuwing 'steile afgrond' is geen woord gelogen. Was het Amerika geweest, men zou zich beginnen afvragen hoeveel slachtoffers en schadeclaims er nodig zouden zijn geweest om verf te verspillen aan het evidente. Soit, we houden kinderen bij de hand en klimmen niet over de omheining om foto's te maken en brengen het er heelhuids vanaf.










Wharariki (als Fo-ro-ri-ki uitgesproken) Beach wordt door de reisgids aangekondigd als zijnde zo puur mooi dat je je schuldig voelt om er je voetstappen in het zand achter te laten. Helaas blies er een scherpe wind toen wij er passeerden, en door het opwaaiende zand was het met momenten moeilijk je ogen open te houden. Niet volledig verwonderlijk dus dat we bijna in aanvaring zijn gekomen met een paar zeehonden die daar rustig een dutje lagen te doen - gelukkig is zo'n beest op land minder beweeglijk dan in het water.




























Als afsluiter, nog een paar kiekjes 'in motion'. Na vier dagen fotograaf van dienst heeft een digitaal fototoestel geen geheimen meer voor Lars en trekt hij het ene mooie vergezicht na het andere (en dat uit een rijdende auto!). Wat het voor de chauffeur van dienst ook gemakkelijker maakt want nu moet er alleen nog maar op de weg gelet worden, de uitzichten worden op de harde schijf bewaard. By the way, de laatste foto is vanop diezelfde Takaka Hill getrokken waar we gisteren geen hand voor ogen zagen. Een beetje zon, een wereld van verschil. Maar tegen wie zeg ik het...