Het verhaal van de Hollander die de aftocht blies.

De officiële ontdekking van Nieuw-Zeeland (het feit dat het land in kwestie bij die ontdekking al bewoond is, is uiteraard bijzaak) wordt toegeschreven aan een Nederlander, Abel Tasman, die onder de vlag en op kosten van de Verenigde Oostindische Compagnie de wereld mocht rondreizen, op zoek naar het Terra Australis Incognita: een onbekend - maar naar vermoeden rijk - zuidelijk continent. In 1642 (voor wie een zwak heeft voor filmflops: exact 150 jaar nadat Gérard Dépardieu Amerika ontdekt heeft) verslok Abel zich nagenoeg in zijn gepekeld vlees toen hij een 'groot hooch verheven landt' voor zich zag opdoemen. Het anker was nog maar goed en wel neergelaten en daar ontwrong zich al een tweede verrassing aan de mist: een kano vol inboorlingen. Na wat vruchteloos heen en weer geschreeuw keerden de Maori zich om en lieten het geschreeuw over aan de experts. Het waren echter geen opgevers - die halfnaakte langharigen - en bij een tweede poging duwde Abel een paar van zijn kornuiten in een sloep om het verwelkomingscomité de les te spellen. Helaas, hadden ze die Heineken maar niet meegenomen, daar kon de lokale bevolking niet mee lachen. Balans: vier laaglanders minder, Abel Tasman en de zijnen lichten het anker en het duurt tot 1769, wanneer Captain Cook hetzelfde hoog verheven land aandoet, dat de eerste Europeaan voet aan wal zet. [met dank aan http://history-nz.org om mijn verhaaltje met wat feiten te onderbouwen]

Wat ik dus maar wil zeggen, vandaag ontdekken we een deel van Nieuw-Zeeland dat de naam van de onfortuinlijke Abel draagt, en hoe doen we dat? Zoals de Maori's dat zoveel jaar geleden gedaan hebben natuurlijk. Of toch bijna. Iets zegt me dat die coole inboorlingen van daarstraks geen sullig rokje droegen om het water uit hun boot te houden. Waarschijnlijk hadden ze ook geen plastieken kano, noch roeispanen die je uiteen kon draaien, reddingsvesten, een lunchpakket met een muffin, of zonnebrandolie. Maar langs de andere kant, ook nog geen gat in de ozonlaag. Aan het park zelf moeten geen woorden vuil gemaakt worden, laat de beeldjes maar voor zich spreken.