Grijzer, natter, kouder.

De derde dag dient zich aan onder een dik wolkenpak en laat zich vergezellen door een hoop nattigheid. Gelukkig voelen we ons nog steeds Belg genoeg om daar niet door afgeschrikt te worden. We zetten de traditie van de vorige dag verder en ontbijten op het strand, weliswaar in de auto (ok, zo dapper zijn we dan ook weer niet).



Het is gemakkelijker om mooie foto's te maken bij stralend weer, maar zo'n beetje regen en wind heeft toch ook wel zijn charme. De golven zien er net dat beetje gevaarlijker uit en de mist die uit de bergen lijkt op te stijgen, heeft iets onheilspellends.



De rit van vandaag loopt van Westport aan de Westkust (what's in a name), naar Takaka in de Golden Bay. Een lange trip die niet alleen bemoeilijkt wordt door het slechte weer, maar de weg blijkt ook nog eens van de ene haarspeldbocht in de andere over te gaan. Hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) van dit stukje autorijden-voor-gevorderden is de Takaka Hill. Aan de voet van de heuvel zag het er nog allemaal goed uit. Maar bij elke meter vooruit, deed het weer er twee achteruit. Eenmaal boven gekomen, viel er nog weinig te genieten van het uitzicht en waren we al blij dat we zicht hadden op de volgende bocht.







Om de vermoeidheid en de verveling tijdens de rit tegen te gaan, hebben we voor 99 cent (0,50 €) een frisbee aangeschaft. We zullen veel moeten pauzeren de komende dagen want er is nog werk aan - om de een of andere bizarre reden luistert dat ding niet als je je squashtechniek gebruikt.

De verovering van de westkust: deel twee.

Het is zondag 23 december 2007. We beginnen aan de tweede dag van onze kerstvakantie. Vandaag reizen we van Greymouth naar Westport.










Het is prachtig weer, dus we besluiten om de sjeesmobiel te parkeren langs het strand en te ontbijten met zicht op zee.










Een van ons twee offert zich op om de temperatuur van het water te gaan meten. Dit gebeurt op wetenschappelijk verantwoorde wijze, volgens de "tenen in het water" methode.




Ik besluit om de wetenschap aan de wetenschappers over te laten en hou het droog.




We zijn onderweg. En komen het eerste fotografeerbare uitzicht van de dag tegen:



Vervolgens worden we er aan herinnerd dat pinguïns te schattig zijn om platgereden te worden (we hebben wel geen uitwijkmaneuvers moeten houden, want pinguïns hebben we hier nog niet gezien)













Ons doel vandaag waren de "pancake rocks" en de "blowholes" van Punakaika. De rotsen bestaan uit een opeenstapeling van laagjes en hebben zo de benaming "pancake rocks" gekregen. De "blowholes" zijn engten onderaan de rotsen, waar de zee bij hoogtij wordt doorgestuurd. Hierdoor lijkt het alsof het zeewater door die holten richting hemel wordt geblazen. (Van de "blowholes" hebben we helaas geen foto's aangezien we geen rekening hadden gehouden met dingen als hoog- en laagtij. Toch weer niet zo wetenschappelijk verantwoord bezig blijkbaar!)




















We hebben dan nog even een pitstop gehouden op "Truman Track Beach". Hierover valt niet veel meer te vertellen dan dat het warm en mooi was en zoals de meesten stranden in NZ, zo goed als verlaten (zeker als je ze vergelijkt met de Belgische stranden):










En dan was het tijd om door te rijden naar Westport en ons hotel voor die avond op te zoeken. Aldaar konden we dit zielig stukje plastiek bewonderen:










Een collega van Liesbeth (yep, diezelfde die ons had aangeraden om de "Hokitika Gorge" te bezoeken) had ons aangeraden om in "The Bay House Café" te gaan eten. Omwille van het uitzicht en het eten. Veruit het beste restaurant dat we tot nu toe in NZ hebben bezocht! (van eten kennen ze in België veel meer dan in NZ, dus zo veel wilt dat nu ook weer niet zeggen. Maar zelfs naar Belgische normen is "The Bay House Café" een degelijk restaurant). Hier het uitzicht:










Er was die avond vuurwerk op het strand, dus vandaar deze obligate foto:

How are things on the West Coast?

Interpol vroeg het zich al af in het nummer 'The Heinrich Maneuver' en wij kennen het antwoord ondertussen. Namelijk: Goed en zeer mooi.

Wij hebben namelijk besloten om gebruik te maken van de kerstvakantie en het eiland eens te verkennen. Meer specifiek de westkant.




Onderweg kwamen we bergen tegen:



















Laaghangende wolken:











Schaduw op de bergen omwille van de laaghangende wolken:











Een bergmeer:











En natuurlijk schapen:











We zijn van Christchurch naar Arthur Pass National Park gereden.











Daar hebben we een wandeltocht ondernomen naar een waterval die "the Devil's Punchbowl" heet. Deze waterval is 131 meter hoog (of is het 131 meter diep?). Het uitzicht was de wandeltocht er naartoe, meer dan waard.




























Onderweg zijn we ook twee Australische jongedames tegengekomen, die dachten hun pakje kaas koel(er) te kunnen houden, door het tijdens hun wandeling, in de schaduw van hun auto te leggen. Er was echter een kaper op de kust, namelijk deze Kea:

(The Kea (Nestor notabilis) is an unusual species of parrot (family Psittacidae) found in forested and alpine regions of the South Island of New Zealand. The Kea is one of the few recorded alpine parrots in the world, and includes carrion in an omnivorous diet consisting mainly of roots, leaves, berries, nectar and insects. Now uncommon, the Kea was once killed for bounty as it preyed on livestock, especially sheep, only receiving full protection in 1986. Kea are legendary for their intelligence and curiosity, both vital to their survival in a harsh mountain environment. Most people only encounter wild Kea at South Island ski areas. The Kea are attracted by the prospect of food scraps from human habitation. Their curiosity leads them to peck and carry away unguarded items of clothing, or to prise apart rubber parts of cars - to the entertainment and annoyance of human observers.)

Vervolgens zijn we ingechecked in "The Ashley Hotel" te Greymouth. Waar men ons aan de receptie vertelde, dat we een kamer aan de achterkant van het hotel hadden en dat we dus ook beter aan de achterkant van het hotel konden parkeren. Het is zo dat we ontdekten, dat onze verblijfplaats voor die nacht, uitzicht gaf op sommigen hun laatste verblijfplaats.

Voorkant hotel:

Achterkant hotel:

Ingechecked en wel zijn we dan naar de "Hokitika Gorge" gereden.











Dit was een tip van een collega van Liesbeth en een plaats die niet in alle reisgidsen vermeld staat. De foto's doen de Gorge geen recht aan. De woorden "op", "paradijs" en "aarde" kwamen meermaals in mijn gedachten op.
Wandeltocht door het groen, naar de Gorge:















Stilleven met Belg op hangbrug over de Gorge:

Het paradijs:

Met al die zon zou je het bijna vergeten, maar ook hier is het bijna Kerstmis. In de lobby van ons hotel vonden we namelijk dit stuk struik: