All blacks... Adieu

Deze morgen om half acht opgestaan. Op een weekdag al een kleine prestatie, maar op een zondagmorgen - voor weinig godvruchtige mensen zoals wij - kan dat gemakkelijk doorgaan voor ... euh, godslastering. Tenzij er natuurlijk een goede reden voor is en die diende zich aan onder de vorm van de kwartfinale van het wereldkampioenschap rugby waarin The All Blacks het moesten opnemen tegen Frankrijk. Met de ogen nog halfdicht maar het gehoor op scherp, vernamen we dat de voorbije nacht Australië verrassend de duimen had moeten leggen tegen regerend wereldkampioen Engeland. Dit bleek achteraf de voorbode te zijn van de verrassing die die andere favoriet te wachten stond. De eerste helft eindigde in het voordeel van Nieuw Zeeland, zodat we bij het begin van de tweede -met een 13-3 voorsprong- de toeters en bellen al bijna boven gehaald hadden. Die overwinningsstemming hing eigenlijk de hele week al in de lucht hier. Ok, de Fransen hadden de toss gewonnen en de All Blacks mochten dus niet in hun geliefkoosde zwarte outfit aantreden - wat zou het uitmaken, het is niet de buitenkant die telt ... (jaja, dat zeggen ze allemaal). Een enkeling durfde al eens gewag maken van de nederlaag van 1999 tegen die Fransen - maar dat was een doemdenker, waarschijnlijk een inwijkeling ook nog, wat weten die ervan. Deze wedstrijd zou slechts de eerste echte opwarming zijn, na de bijna belachelijk simpele overwinningen die er in de voorrondewedstrijden behaald werden. Het was de wedstrijd tegen Australië, in de halve finale, waar het kaf pas echt van het koren gescheiden zou worden (of 'the men from the boys', de uitdrukking die hier vaak gebruikt wordt). Maar het bleek een zwarte dag te zijn voor het zuidelijk halfrond. En wij? Wij zaten erbij en keken er naar...