Met de Olympische Spelen nog vers in het geheugen, is het hoog tijd voor eens een sportief verslag. En welke edele sport kan dan beter in de verf gezet worden dan squash, dat volledig onbegrijpelijk keer op keer op een 'njet' stuit in het Olympisch Comité. Sinds we hier op dit eiland verblijven, heeft Lars de squashmicrobe serieus te pakken (iets in de lucht ?, of is het gewoon de verveling die een slachtoffer tot wanhopige daden drijft?) Wat ook de reden, al dat opgesloten zitten in een klein hok begint zo wel zijn vruchten af te werpen (en dan heb ik het uiteraard niet alleen over die indrukwekkende torso) , want bloed, zweet, en vier raketten later stonden Lars en zijn ploegmakkers in de finale van de play offs.
De wapens die niet opgewassen waren tegen zoveel geweld:
De ploegmakkers:
Ben: in het rood. Moest het opnemen tegen het 12-jarige talent Jackson. De Cashmere ploegstrategie ('tegen die kleine kan toch niemand iets beginnen dus laten we onze spelersvolgorde omdraaien zodat een minder sterke speler wordt opgeofferd en de anderen meer kans hebben om hun wedstrijd te winnen') viel meteen bij de eerste wedstrijd al in duigen omdat twee van de vier ploegmaats te laat toekwamen. In hun voordeel kan ik wel zeggen dat die play offs hier om 9u 's morgens gespeeld worden - in het weekend!
John: op de voorgrond. John is de kapitein van de ploeg. Dat wil zeggen dat het John was die de avond van een wedstrijd begint rond te bellen om te zien wie er kan spelen en wie niet. Met andere woorden, het organisatorisch talent en de mentale kracht achter het team. Uhum.
Mark: Steun zoekend op zijn raket vooraan in de baan. Mark is 56 maar dat zou je hem niet aangeven als er bewegende beelden zouden zijn van deze wedstrijd (maar op zo'n goddeloos uur was ik al lang blij dat ik de camera in de juiste richting hield, laat staan op het juiste knopje drukte)
De wapens die niet opgewassen waren tegen zoveel geweld:
De ploegmakkers:
Ben: in het rood. Moest het opnemen tegen het 12-jarige talent Jackson. De Cashmere ploegstrategie ('tegen die kleine kan toch niemand iets beginnen dus laten we onze spelersvolgorde omdraaien zodat een minder sterke speler wordt opgeofferd en de anderen meer kans hebben om hun wedstrijd te winnen') viel meteen bij de eerste wedstrijd al in duigen omdat twee van de vier ploegmaats te laat toekwamen. In hun voordeel kan ik wel zeggen dat die play offs hier om 9u 's morgens gespeeld worden - in het weekend!
John: op de voorgrond. John is de kapitein van de ploeg. Dat wil zeggen dat het John was die de avond van een wedstrijd begint rond te bellen om te zien wie er kan spelen en wie niet. Met andere woorden, het organisatorisch talent en de mentale kracht achter het team. Uhum.
Mark: Steun zoekend op zijn raket vooraan in de baan. Mark is 56 maar dat zou je hem niet aangeven als er bewegende beelden zouden zijn van deze wedstrijd (maar op zo'n goddeloos uur was ik al lang blij dat ik de camera in de juiste richting hield, laat staan op het juiste knopje drukte)En dan Lars, die verdient een paar shots extra:
Tussendoor werd er natuurlijk met man en macht gecoacht.
Maar helaas, het heeft niet mogen baten. Met 4-0 zijn ze die dag de boot in gegaan. Toch een verdienstelijke 'je-wint-geen-zilver-je-verliest-goud' tweede plaats. Het verdriet werd eerst weggespoeld met koffie maar al gauw werden rijkere bronnen aangeboord en kwam de Steinlager Pure (de crème van het Nieuw-Zeelands bier, waarschijnlijk ne Maes bij ons) op tafel. We spreken nu, zaterdagmorgen, 11u30.
