Zondagse rit naar Lyttelton

Eerst even wat aardrijkskunde (klik op de foto voor een vergroting):



De protagonisten in voor- en zijaanzicht:





Het verhaal:
Zondag. Je kent dat. Uitslapen en niet goed weten wat met de rest van de dag aan te vangen (je wil dan even vergeten dat je eigenlijk ook de was/strijk/afwas kan doen). Je bent in een land dat bekend staat om zijn schoonheid en waar je nergens meer dan 147 km van de zee bent. Dus, tijd voor een uitstap ! We besloten om naar Lyttelton te rijden, via de"scenic" route door de bergen. Tien miljoen jaar geleden was er geen Lyttelton, maar wel een vulkaan van 1500 meter hoog. Vandaag de dag loopt de zee gewoon door tot in de oude krater en zo is er een bloeiende haven tot stand gekomen.

Maar eerst dus de rit naar daar:
In Nieuw-Zeeland bestaan er geen fietspaden. Nope, dat hebben ze hier niet van doen. Net zoals de meeste automobilisten niet gediend zijn, met het gebruik van hun wegen,door onnozelaars op een fietske. Geen wonder dat fietshelmen hier verplicht zijn. Ik vond het eerst een beetje belachelijk om zelf met zo'n pot op mijn hoofd rond te rijden, maar als je op een ritje van 15 minuten tweemaal alles uit de kast moet halen om niet tegen een openzwaaiende deur van een auto op te botsen, dan kan je nogal snel van gedacht veranderen. Hier dus een foto van een dappere mens in volle afdaling:



Bergen met uitzicht over Christchurch en de zee:











Onderweg zijn we af en toe gestopt om te genieten van het uitzicht. En een beetje bergen te beklimmen:





Het is eenzaam aan de top:



X-aantal meter boven de zeespiegel:



Mensen, als je ooit in Christchurch bent, laat je niet in het zak zetten door te betalen voor "De Gondola". Het zou een ongelooflijk uitzicht bieden over het gebied, deze kabelbaan. En dat is ongetwijfeld waar, maar als je gewoon met de auto de toeristische weg door de bergen volgt, krijg je hetzelfde te zien, maar dan gratis.



En dan het doel van de reis. Lyttelton. Een krater met water:

Natuurschoon in de achtertuin

Door een technisch mankement ("Help! Het internet is kapot"), lukte het ons de afgelopen dagen niet om onze woorden met figuren te illustreren. Gelukkig is het probleem ondertussen opgelost want deze moeten jullie echt kunnen zien. Achter ons huis loopt een wandelpad. Wie zich niet laat afschrikken door een steile helling en felle, koude wind wordt beloond met een prachtig uitzicht. Denk maar aan de Schotse highlands of misschien een heuvellandschap uit de Lord of the Rings. Bewoond door schattige, wollige diertjes in plaats van de naar rot en verderf riekende trollen.





Als wandelaar loop je eigenlijk gewoon door de velden en tussen de schapen door. Een snuggere boer die het beu was om zijn schapen weer maar eens te gaan zoeken, nadat de zoveelste wandelaar vergeten was het hek achter zich dicht te doen, heeft een simpele oplossing bedacht. Het hek blijft gewoon dicht maar erlangs loopt een bruggetje waar wandelaars en fietsers zonder veel moeite over kunnen, maar dat voor schapen een onoverkomelijke hindernis vormt.



Zijn ze niet schattig, de zwarte schaapjes?

We zijn online !

Yep, gisteren om 9 u ´s morgens zijn ze een modem komen leveren. Ik heb mij dan ongeveer twee en een half uur kunnen bezig houden met een handleiding die "Quickstart guide" heet en ze durven dan ook nog eens het volgende beweren: "To set it up just follow the simple instructions that come with it and you'll be away surfing!" ´t Probleem met al die handleidingen is dat ze niet alles kunnen incalculeren, zoals bijvoorbeeld dat uw PC al eens is gebruikt om met een kabelmodem het internet op te gaan. En dan blijkt hun simpele handleiding niet meer te kloppen en dan moet je zelf maar via trial en error alles proberen op te zetten. Enfin, het is gelukt!
Ik ga dan ook van onze nieuwe online-heid gebruik maken om de digitale camera eens leeg te maken. Verwacht u dus maar aan een allegaartje van foto´s.
De verhuis:
De verhuismobiel + chauffeur





Het is behelpen voorlopig. Koffie zetten is water koken in de enige pot die we hebben (en die gigantisch is) om dan het water in een filterke te gieten dat in een klein zeefje zit, dat op zijn beurt dan weer in de tas zit (hier hebben we er -oh luxe- zes van). Een gekookt eitje wordt gegeten door het in het dekseltje van het potje Italiaanse kruiden rechtop te zetten, aangezien we geen eierdopjes hebben:



Het stikt hier van de eenden. Om dit te bewijzen, de volgende foto´s.
Moedereend + kroost doen een bestorming op onze voordeur:





Ze hebben hier Caffe L'Affare !!!!!!!!!!!!!!!



Wachten aan de bushalte (een bijna dagelijkse bezigheid voor mij) en die bestaan hier uit een straatlantaarn met een bordje eraan:



Wij:
Liesbeth heeft hier een rijbewijs, ik nog niet. Dat verklaart de volgende foto, nl. fris en minder fris samen in de rij bij de Burger King op een zaterdagmiddag (het was ons ontbijt):



Wij samen aan het squashen in de plaatselijke YMCA (nu ja, samen squashen staat in dit geval voor: ik die al het zweet- en loopwerk doe en Liesbeth die rustig in het midden staat en met haar ongenadige techniek mij alle hoeken van de court laat zien). We hebben inmiddels een club dicht bij huis gevonden. Spotgoedkoop! 30$ om lid te worden en nog eens 30$ om een keycard te krijgen waarmee je je op alle momenten toegang tot de courts kan bezorgen. 6O$ (=30 euro) om zo veel te squashen als je wilt! Ik moet er wel bijzeggen dat ze hier in de club geen Eddy of Peggy hebben en dat het concept van tooghangen-is-minstens-even-belangrijk-als-zweten-op-de-court ook niet echt is doorgedrongen (en ook hier is het bier weer niet te zuipen)

Niets belangrijks, gewoon een teken van leven...

We zijn dus ingehuisd. Liesbeth is aan het werk. Ik breng mijn tijd door op de bus, in het internetcafe, achter het fornuis en al boodschappen doende. Ik wil gewoon even aan iedereen laten weten dat we het superplezant vinden als er een antwoord komt op de blog en dat we graag terug zouden willen antwoorden. Maar voor de moment is dat praktisch gezien niet mogelijk. Vanaf dat we thuis internet hebben (en dat zou normaal gezien ten laatste tegen midden volgende week in orde moeten zijn), gaan we daar iets aan doen.
Ik had ook graag nog enig foto's van de laatste dagen laten zien, maar de computer hier herkent Liesbeth haar fotocamera niet. Dus krijg je in de plaats, een shot van mijn boeventronie (genomen met de webcam van het internetcafe). Ik weet het, een foto van een zonsondergang was beter geweest, maar ja, je moet roeien met de riemen die je hebt...
Over roeien gesproken. De "bootmensen" kunnen aanleggen in New Brighton en we zullen hen daar met alle plezier komen ophalen (dat is maar een 20 minuten rijden van bij ons). De logeerkamer is ondertussen uitgerust met een Queensize bed!



Ok, de groeten aan iedereen in Belgie. Ik ga eens proberen om mijn spaargeld op mijn rekening in NZ te krijgen en de ereconsul hier in Christchuch proberen te bereiken want die mens zou mij aan een internationaal rijbewijs moeten kunnen helpen (aangezien ze hier geen Nederlands verstaan, is mijn Belgisch rijbewijs niet goed genoeg om te mogen rijden).
Bye.

Een eigen huis, een plek onder de zon...

In onze vorige blog-entry hadden we het volgende niet vermeld: We zijn ook nog met de eigenaars van het huis gaan praten en hebben uitgelegd dat er nog kandidaten voor hun huis zijn en dat we vrezen dat het ons door de neus geboord gaat worden. Zij vonden ons sympathieke mensen (hun woorden, ik zou zo iets nooit over ons durven beweren) en zouden het graag aan ons verhuren. We hebben dan gevraagd of zij geen goed woordje voor ons konden doen. Nu bleek toch niet dat de eigenares van het huis een goede vriendin was van Sue, de "property manager". En deze property manager staat in voor de verhuur en het toezicht op het huis. Dit heeft zijn vruchten afgeworpen! Niet alleen hebben wij het huis (dikke yes !) , maar nu blijkt ook dat Sue haar dochter voor twee jaar in Australië zit. Hierdoor zit Sue met een hoop extra meubels opgezadeld die ze liever gratis en voor niets aan ons uitleent i.p.v. die nog ergens te moeten opslaan. Dus zaterdag gaan we met een camionetteke een bed, zetel, tafel+6 stoelen en een koffietafel ophalen. Huis met meubels in één klap!
Over een uur of twee trekken we in het huis. We zullen het voorlopig moeten stellen met 1 pan, 1 kookpot, twee borden en wat bestek. Verder is er een "grasmachine" (zie foto) en een bed.
Er is een logeerkamer en we hebben een tweede badkamer. Dus als er mensen zouden willen afkomen, we kunnen u een bed en comfort aanbieden!
Genoeg gezever, foto's:

Voorkant huis (met nog juist zichtbaar de voordeur):


De keuken:



Deur naar garage (en begin keuken):



Liesbeth in de gang:



Zicht van de slaapkamer op de tuin:



Zicht vanuit de tuin op de heuvels achter het huis:



De garage:



En tenslotte iets waar ik nog veel plezier aan ga beleven, nl. het volautomatische grasmachien:

Wij beslissen wel of we uw geld goed genoeg vinden

We hebben een huisje gezien dat onze goedkeuring wegdraagt! Ruim genoeg om wat gasten te kunnen ontvangen (dus begin die tickets naar Nieuw-Zeeland al maar te boeken!) en binnen het budget. Onmiddellijk grepen we naar de telefoon, om aan het immobiliënkantoor dat het huis moet verhuren, te melden dat we het willen nemen. Enkel om te horen te krijgen dat we een aanvraagformulier moeten invullen en dat zij dan wel eens alles zullen nakijken en beslissen of wij wel goed genoeg zijn om het te mogen huren (wacht dus nog maar even met die tickets). Dit was wel teleurstellend natuurlijk. In België, kan je iets huren als het nog niet verhuurd is en je bereid bent om de huurprijs op te hoesten. Hier word je eerst doorgelicht en enkel als je voldoet aan de eisen, dan mag je het huren. De beslissing hierover valt woensdag. We zijn gestopt met zoeken naar andere huizen, omdat dit echt het beste is dat we al gezien hebben en andere dingen hierbij toch een beetje bleek gaan afsteken. Alles gekruist houden en we zullen woensdag wel zien wat het geeft!
We hebben het er dan maar van genomen voor de rest van de dag. En zijn eens gaan zien of de zee hier ook nat is. Een klein half uur rijden en we bevonden ons tussen meeuwen, surfers en zand. Weining volk. Heel veel plaats om de auto te parkeren. Proper water (wel kleine golven, maar dat is goed aangezien we 10 meter golven nog even willen bewaren totdat we kunnen surfen).





Zitbanken in de vorm van een surfboard!:

All blacks... Adieu

Deze morgen om half acht opgestaan. Op een weekdag al een kleine prestatie, maar op een zondagmorgen - voor weinig godvruchtige mensen zoals wij - kan dat gemakkelijk doorgaan voor ... euh, godslastering. Tenzij er natuurlijk een goede reden voor is en die diende zich aan onder de vorm van de kwartfinale van het wereldkampioenschap rugby waarin The All Blacks het moesten opnemen tegen Frankrijk. Met de ogen nog halfdicht maar het gehoor op scherp, vernamen we dat de voorbije nacht Australië verrassend de duimen had moeten leggen tegen regerend wereldkampioen Engeland. Dit bleek achteraf de voorbode te zijn van de verrassing die die andere favoriet te wachten stond. De eerste helft eindigde in het voordeel van Nieuw Zeeland, zodat we bij het begin van de tweede -met een 13-3 voorsprong- de toeters en bellen al bijna boven gehaald hadden. Die overwinningsstemming hing eigenlijk de hele week al in de lucht hier. Ok, de Fransen hadden de toss gewonnen en de All Blacks mochten dus niet in hun geliefkoosde zwarte outfit aantreden - wat zou het uitmaken, het is niet de buitenkant die telt ... (jaja, dat zeggen ze allemaal). Een enkeling durfde al eens gewag maken van de nederlaag van 1999 tegen die Fransen - maar dat was een doemdenker, waarschijnlijk een inwijkeling ook nog, wat weten die ervan. Deze wedstrijd zou slechts de eerste echte opwarming zijn, na de bijna belachelijk simpele overwinningen die er in de voorrondewedstrijden behaald werden. Het was de wedstrijd tegen Australië, in de halve finale, waar het kaf pas echt van het koren gescheiden zou worden (of 'the men from the boys', de uitdrukking die hier vaak gebruikt wordt). Maar het bleek een zwarte dag te zijn voor het zuidelijk halfrond. En wij? Wij zaten erbij en keken er naar...

Verdomme, terug zelf ons bed opmaken.

Geld geven aan een bank is één ding, maar zie dan maar eens dat je het ooit terugkrijgt. Enfin, toen dat eindelijk gelukt was, zijn we Liesbeths "sjeesmobiel" gaan betalen. Zodat we de verhuis van het hotel naar de accommodatie, die de universiteit voor ons voorzien had, konden aanvatten. We zeggen dus vaarwel aan het luxe-leven in het hotel en gaan de vraag "Do you want you room serviced ?" wel missen. Dit is ons nieuwe verblijf:





Het grote nadeel van dit huisje, is dat er geen internet aanwezig is. Om te kunnen internetten moeten we ons verplaatsen naar de bibliotheek van de campus (slechts 10 minuten wandelen van ons huisje), om daar te gaan profiteren van het draadloos netwerk.
Toen alles dus een beetje uitgepakt was (lees: toen mijn Stella weer lekker fris thuis in de frigo stak)



besloten we om snel werk te maken, van het zoeken naar een permanente verblijfplaats. Dus de volgende dag, terwijl de studenten het einde van de lessen aan het vieren waren, zaten we beiden aan een scherm gekluisterd in de bibliotheek. Immobiliënwebsite's aan het afspeuren. De unief organiseert hier blijkbaar een soort festival voor hun studenten, op het einde van het academiejaar. Het rare is dat dit festival plaatsvindt voordat de examens beginnen en dat de studenten zich hiervoor verkleden:





Nu zijn er wel ruime huizen te vinden, maar dubbel glas of verwarming, zijn van die dingen die ze hier iets voor watjes vinden. Nochtans zijn de winters vergelijkbaar met de winters in België. Wij hadden graag iets moderns gevonden. Maar de gemiddelde Nieuw-Zeelander is een outdoor-mens, die huis/auto maar onbelangrijk vindt en dat dan ook maar laat verkrotten. We waren dan gisterenavond ook een beetje teleurgesteld over wat er allemaal te huur stond.
Om ons humeur terug op te krikken, zijn we dan maar iets gaan eten om vervolgens naar enkele optredens van plaatselijke groepjes te gaan kijken in de "Dux de Lux" bar. Ik moet zeggen dat het niveau van die optredens vrij hoog lag. Vergelijkbaar met een finale van de rockrally (het bier blijft hier echter niet te zuipen):




Morgen gaan we verder zoeken naar een huisje om ons boompje en tuintje bij te parkeren.